Ken je van die dagen, of weken, of misschien zelfs maanden, waar je gewoon zo ongelooflijk afgeleid bent? Telkens ik iets wil doen lijkt het wel of iets of iemand mij nodig heeft. Als het niet één van de kids is die dorst heeft of net kaka gedaan, is het wel de kat die binnen wilt of een telefoontje of berichtje wat binnenkomt. Het is blijkbaar een grote uitdaging om mama eventje iets geconcentreerd te laten doen. Wat maakt dat ik uitstel, want ik zal toch wel weer gestoord worden. Kleine zaken blijven liggen, want ik kan ze dan toch niet in rust en vrede doen, want je weet maar nooit wie je gaat nodig hebben in het komende half uur. Daardoor worden mijn dagen gevuld met klusjes die te onderbreken zijn; schoonmaken, de was, de plas… Maar mijn brein verlangt naar meer. Het voelt alsof het ooit actieve orgaan steeds meer tot pudding aan het verzakken is, om mij maar zoveel mogelijk op kleuter niveau te kunnen bevinden. Maar mijn 28-jarig stuk hersenen wilt ook wel wat, zo af en toe. ’s Avonds dan? Als de rust is weder gekeerd en de kindjes in bed liggen? ’s Avonds, wat is dat? Die zombie uren die je probeert te...
Learn More
Over 1 week en 6 dagen vertrekken we naar de Filippijnen! Nu komt het toch echt wel heel dichtbij. Ieder van onze groep heeft een onderdeel gekregen waar hij/zij verantwoordelijk voor is. Mijn onderdeel: muziek en aanbidding. Een goede oefening! Dit betekent namelijk dat ik de kans krijg om een muziekgroepje te leiden, zorgen dat alles samenklinkt en dat we iets toonbaar kunnen laten horen. Vorig weekend kregen we gelijk al de kans om de praktijk in te duiken. In Christiansfeld (een dorp iets verderop) vond er een gebedsavond plaats. We verzamelden in een kerkachtig gebouw met zo’n 75 man. Wij zouden op het einde de kans krijgen om een aantal liederen te zingen samen met de mensen. De bedoeling was dat we een computer bij zouden hebben met de teksten en onze eigen partituren op papier. Daar aangekomen, was niet alleen de sleutel van het gebouw zoek, maar ontdekte we dat er maar één paar teksten met akkoorden mee was, mijn iPad op 9% batterij stond én we geen computer bij hadden met de teksten. Met andere woorden: één grote ramp. Gelukkig hadden we toch één paar teksten mee en konden we wel spelen. Het moment was daar, ik kroop achter de piano en begon te spelen, vergezeld...
Learn More